Wij werken regelmatig samen met Machteld Huber. Zij ontwikkelde het concept positieve gezondheid. Gezondheid is volgens dat concept het vermogen van mensen zich aan te passen en eigen regie te voeren in het licht van de fysieke, sociale en emotionele uitdagingen van het leven’. Een dynamisch concept dus, en een wereld van verschil met de oude WHO-definitie waarbij gezondheid een toestand is: je bent gezond of je bent niet gezond. Dat doet geen recht aan hoe mensen zich zelf vaak voelen. Positieve gezondheid en de uitwerking daarvan door Machteld Huber in zes hoofddimensies, is voor ons een inspiratiebron.

Wanneer je nieuwe paden bewandeld, zoals je in allerlei transitietrajecten doet, loop je onvermijdelijk aan tegen mislukkingen. Projecten waar je vol op hebt ingezet, maar die niet hebben opgebracht wat je er van verwachtte. Zeker als manager, bestuurder, adviseur is het moeilijk om mislukkingen toe te geven. Je wordt over het algemeen ingehuurd om het goed te doen. En toch zijn die mislukkingen paden naar wijsheid en nieuwe kennis. David Damberger, van Engineers Without Borders, vertelt geroerd over zijn ervaringen met mislukkingen in de ontwikkelingssamenwerking, zo’n sector waar nou heel veel van te leren valt. Ook voor de zorg- en welzijnssector. Zie ook de website www.admittingfailure.com voor bijvoorbeeld een outline voor een failure report.

De zorg als levensdomein helpt ons in deze tijd van transitie stil te staan bij wat de juiste keuzes zijn voor de zorg als sector. In de zorg overleeft ons besef van de dood, daar leeft onze ervaring met de fragiliteit van het bestaan. Daar ervaren we dat het leven niet maakbaar is en risico’s niet allemaal beheersbaar. In de zorg botsen we op de grenzen van onze prestatiemaatschappij en beseffen we dat we het anders moeten gaan doen.

Wie in de zorg terecht komt, voor zichzelf, met een dierbare om te werken komt vanzelf in aanraking met de uiteindelijke vragen over wat waardevol en betekenis vol is: wanneer ben ik er echt geweest? Wanneer had ik echt contact? Wanneer voelde ik mijzelf wezenlijk verstaan. Was ik er toen het er op aan kwam? Als Viatore voorzien we een verschuiving van een efficient, maakbaar en technisch volmaakt systeem, naar een betekenisvolle samenleving waarin leven met tekorten en kwetsbaarheid centraal komt te staan en waarin zorgen een centrale waarde wordt.

Na de dood van zijn broer en van zijn levensgezellin schreef Herbert Grönemeyer het prachtige Der Weg, in Nederland gecoverd door Guus Meeuwis.

Als Viatore worden we met regelmaat gevraagd voor het begeleiden van complexe vraagstukken in het maatschappelijk domein. Vaak vraagstukken met een veelheid van belanghebbers (en dus perspectieven en belangen), met een onduidelijke toekomst (er is geen blauwdruk aanwezig) en met een onduidelijke relatie tussen input en output. Denk bijvoorbeeld aan vragen rond de decentralisatie van de jeugdzorg en de langdurige zorg en wat dat met zich meebrengt. Onze ervaring en methoden zijn er inmiddels op gericht om voor vol aan de slag te gaan met het probleem, eerst het echte vraagstuk en de persoonlijke betrokkenheid van alle stakeholders daarbij zichtbaar te maken. Dat vraagt om ontmoeting, jezelf kenbaar maken en kwetsbaarheid! Om een afdalen van het hoofd (de cognitie) naar een innerlijk kennen en weten.

Afgelopen week zag ik ze weer: shining eyes! Dit keer bij medewerkers van Vivent (www.vivent.nl) toen zij vertelden over hun draai als organisatie ‘terug naar de bedoeling’. Het gevoel er weer te zijn voor de cliënt, werken vanuit overtuiging, bezield door een eigen ‘drive’. Mooi om te zien dat ogen van managers en medewerkers dan weer gaan twinkelen. De uitdrukking ‘shining eyes’ is van Benjamin Zander,  voormalig dirigent bij de Boston Philharmonic. Wat shining eyes voor hem betekenen legt hij op geheel eigen wijze uit!